Giftvrij

Een zwarte wolvin achtervolgde mij in de nacht. De maan blonk haar tanden. Het rennen ging moeizaam met lakens en dekens, een matras torste ik boven mijn hoofd. Bomen haakten hun takken in het hoeslaken, terwijl de viervoeter met rasse schreden dichterbij kwam.

Het zou niet lang meer duren totdat ik de eindbestemming had bereikt, maar met deze snelheid redde ik het niet. Ik hoorde haar diepe gehijg al. Nog eenmaal zette ik aan, takken en hazenlegers trachtte ik te vermijden.

Ik haalde het niet. De grond trilde toen het gevaarte mij achterhaalde, en elk moment konden de kaken mijn bovenbeen omsluiten, of zelfs mijn nek. Maar het vlees werd niet van mijn lijf gereten, de wonden hoefden niet geheeld.

De wolvin draafde langs mij heen, enkel de wind van de vacht streelde de nacht. Aangekomen op mijn eindbestemming begon het dier goedaardig de eerste kamer van mijn nieuwe huis uit te graven. Ik vertraagde mijn pas, legde het matras terzijde, en hielp haar.