My Way Of Living

Een vadsige vrouw bracht spullen naar buiten, en gooide die neer op enkele meters van de ondergrondse vuilcontainer, die op zijn beurt op meters van mijn voordeur staat.

Teruggekeerd van een buitenlands tripje besloot ik eerst mijn koffers naar binnen te brengen en koffie te zetten. Nadien zette ik een plaat van Prokofiev op en sjokte met een mokje Max Havelaar terug naar buiten.

Naderbij gekomen zei ze tegen mij, voordat ik de kans had gekregen zelf het gesprek te openen: "Ja, dit past niet in de bak."
Haar onderkinnen bengelden mee met de woorden.
"En dan gooit u het er maar naast?" vroeg ik.
"De gemeente komt het ophalen, hoor," zei ze troostend.
Ik bliefde niet getroost te worden.
"Heeft u de gemeente al gebeld?" vroeg ik.
Ze liet een rieten mand met daarin een kluit op de grond vallen. De stengels van wat eens een plant was geweest, een decimeter boven de droge aarde afgeknipt, trilden als antennes.
"Nee, dat heeft mijn man gedaan."

Alsof ze de duivel had opgeroepen, stak een morsige man de straat over. Hij had een smoezelig wit houten raamwerk bij zich, voorheen waarschijnlijk een kastdeurtje, waarvan het glas ontbrak.
"Wat is er aan de hand?" vroeg hij.

Het raamwerk fungeerde als lijst, waardoor ik het gevoel kreeg dat ik tegen een levensslecht schilderij aankeek.

"Heb jij de gemeente gebeld?" vroeg zij.
"Hema niet, die komen vanzelf wel."
Ik vermoedde dat hema een acrostichon van helemaal was.
"Ik vind dat u hier niet zomaar rotzooi neer kan zetten zonder de gemeente te bellen."
"Ach wat," respondeerde hij. "Ze doen ook hema niks voor ons."
Misschien was hema zijn stopwoordje.
"Bel de gemeente anders even," bemoeide zij zich er mee.
"Doe het zelf! Dat kost mij geld!" zei hij tegendraads.

Hij pleurde het raamwerk neer, dat vervaarlijk kraakte terwijl het kapseisde. De sierlijke letters die kortstondig zichtbaar werden kon ik niet zo snel lezen. Wellicht een bemoedigende tekst, zoals home sweet home, die met merkwaardige regelmaat in huiskamers te onderscheiden is.

"Ik bel de gemeente wel even," zei ik, terwijl ik mijn telefoon uit mijn zak pakte.
Ze keken me verbaasd aan.
Ik rommelde wat op mijn telefoon.
"Och, ik heb het nummer van de gemeente niet," zei ik. "Nou, dan bel ik wel even de politie, die hebben het nummer vast."

Alsof ik een magische spreuk had uitgesproken, zo snel pakte hij de oude kastdeur weer op. Zij probeerde diep genoeg te bukken om de kluit in de rieten mand aan de stengels omhoog te tillen.
"Nee, dat hoeft hema niet! We zetten het wel weer binnen en bellen de gemeente."
"Vergeet de vuilniszakken niet," zei ik monter, terwijl ik dacht dat een hoefthema wel over paarden moest gaan.

Een half uurtje later was het nagenoeg schoon.

De volgende ochtend lagen de vuilniszakken, de plant, enkele oude stoelen en het kastdeurtje andermaal bij de ondergrondse vuilcontainer. Netter neergezet, en dichterbij. De woorden waren nu wel zichtbaar: "My way of living".
Anderen opzadelen met troep mag vanaf nu een levensstijl worden genoemd.

Vast bij de hema gekocht.

Reacties:

Er zijn 2 reacties:

iets dergelijks schreef op 3 Jul, 2018:

En dan zeker tijdens de volgende buurtbbq weer alles in je eentje binnen 5 minuten opvreten?

K schreef op 19 Jun, 2018:

Schrijf eens wat vaker, want ik moest hier weer een paar keer hardop om lachen!

Schrijf een reactie:

Naam of iets dergelijks:

Uw onverplichte emailadres:

Reactie:

Hoeveel is 4 minus 1?