De Poppenspeler

Een wereld creëren waarin je zelf zowel de omgeving bouwt als de marionetten aanstuurt, is éen van de vele aangename kenmerken van schrijven. Dat is tijdelijk: de karakters in een boek krijgen stuk voor stuk een eigen wil, alsof ze beschikkingsrecht nemen over hun schepper.

Het mooiste is als ze hun eigen keuzes gaan maken, over wat ze doen, wat ze zeggen, en wat ze niet willen. De schrijver krijgt dan tijdelijk een dissociatieve identiteitsstoornis, maar binnen een aangenaam verpozen. De zinnen rollen als vanzelf, en de karakters worden door hun eigenheid steeds voller, completer, liever en stouter.

Vandaag was een dag waarop het schrijven precies ging zoals hierboven beschreven. Het ene na het andere karakter vocht om aandacht, en bij een volgend hoofdstuk stonden ze zich alweer aan de literaire poort te verdringen om zich te laten gelden.

Omdat het aantal schrijfuren te hoog lag om de kwaliteit te waarborgen, verwacht ik eerdaags behoorlijk in de dialogen te moeten schrappen, wat soms vanwege de autonomie van de personages lijkt te voelen als een merkwaardige karaktermoord.

Hele gesprekken voerde ik met hen, en zij ook met elkaar. Veel ervan kwam op papier. Nadien was ik vermoeid en hongerig.

Bij de supermarkt gooide ik het éen en ander in een doosje en laadde dat uit op de band, waar een niet onaardige kassajuf 'goedenavond' zei. Ik zei 'goedenavond' terug, daarna 'akkoord' en als laatste 'mazzel'.

Drie woorden sprak ik in totaal vandaag, en dat was meer dan genoeg.

Reacties:

Nog geen reacties.

Schrijf een reactie:

Naam of iets dergelijks:

Uw onverplichte emailadres:

Reactie:

Hoeveel is 4 plus 3?