Resonantie

De gekerfde wereld lijkt te rillen. Vertrokken geluiden zijn nooit verloren gegaan en de echo's pijnigen de oren. Bloedstollend schel, als muzikale kettingbotsingen, houwen ze nieuwe zinnen in de marmergroeve, die oplicht.

Het drupt, het spat, de stalagmiet groeit langzaam op, om aan zijn schepper vast te groeien. De muze rijt de stilte stuk en stelt met zoetgevooisde stembanden de eisen. De wereld begrijpt de knoeierij - de boodschap zweeft nog net boven het pantser.

Het ego gedragen als een fata morgana, bij belanden een oase van ruimte en rust. De waterval van vonken scheurt het hart aan flarden. De ijzeren kern is gebrandmerkt met lood. Alles vergaat, alles gaat dood. Maar als het leven ons boeit mag de dood ons niet minder bekoren.

Want zie hoe de zonnebloem ontspruit uit de pit. Hoe resonantie zuiver de herrijzing regisseert. In de echo's klinken voorzichtig trompetten door, zelfs tegen wil en dank. Het is de wind waarop de muze balanceert.