Sterrenreis

Gestrand op het station vroeg ze mij haar te komen ophalen. De avond liep al ten einde, en door grootschalige storingen reden er de volgende dag pas weer treinen. Het station lag veertig kilometer verderop en ik stapte in de auto.

De temperatuur naderde het vriespunt. De eerste vlokken natte sneeuw werden door de wind diagonaal over het land geblazen. Merkwaardig veel verkeer op de doorgaans zo kalme route. Blijkbaar was dit station de eindbestemming waarop reizigers moesten rusten om een nieuw beginpunt te vinden.

Kort na middernacht arriveerde ik. Ze had inmiddels plaatsgenomen in een cafeetje, waarvan er aan elk stationsplein wel eentje ligt. Net een vol glas natuurlijk. Ik vond in de eerste zijstraat meteen een parkeerplaatsje aan de rechterkant van de weg. Glibberend over de stoep kwam ik bij de ingang.

Het café was levendig, maar niet rumoerig. Beweeglijk, maar niet druk.
Voor haar lag de opengeslagen krant. We spraken over het artikel dat ze had gelezen. Hoe Elon Musk een Tesla de ruimte in had geschoten, dat twee boosters weer keurig waren geland om hergebruikt te kunnen worden, en het belang van ruimtereizen binnen de menselijke evolutie. Ik dronk koffie, zij wijn.

Op de terugweg was de wind krachtiger. De sneeuwvlokken groter en droger. De vierbaans rijksweg was nu uitgestorven. Iedereen was opgehaald en meteen huiswaarts gekeerd. Door de snelheid en de tegenwind ontstond er een tunneleffect.
Ze doorbrak de stilte met de vraag de lichten te doven.

De sterrenreis duurde kort, maar lang genoeg om heel even te vergeten dat het niet om ons gaat.