De nieuwe mountainbike fietste soepel. Het zonnetje bruinde het gelaat. Ik was bijkans vergeten hoe aangenaam fietsen is! Vrolijk peddelde ik door de uiterwaarden, hier en daar een sprintje trekkend, vaker heuvel op dan heuvel af. Als een reus torende ik op de giant boven de velden en rivieren uit.
Ook de spieren herinnerden zich weinig van de monstertochten van jaren her. De aanhechtingen van de quadriceps voelden zich niet senang. Ik merkte dat wel, maar toch werden de minuten kwartieren en de kwartieren uren. Met het invallen van de schemering kwam ik thuis. Moe, maar voldaan.
De volgende ochtend probeerde ik uit bed te stappen. Dat ging niet. Trillend op de benen als Pinocchio redde ik het naar de badkamer. Zo makkelijk als de kilometers onder mij door waren geschoten, zo moeilijk was de trap - die deed ik zittend.
Tegen de avond ging het wel weer.
Totdat ik me herinnerde dat ik beloofd had naar karate te komen.