De Hyderabadse tuktuk kraakte vervaarlijk door de assen toen ik met mijn koffers plaatsnam op de achterbank. Het is merkwaardig dat de algemene omgangsvorm in het verkeer gelijk was aan die van Cairo, terwijl de wegen al snel te zanderig werden om nog kans op zinkgaten te hebben. Wellicht is het de breedtegraad.
Mijn blauwe stappers, waarvoor ik op missie was, had ik vervangen door zandkleurige kistjes, om in het stofzand zowel meer camouflage als grip te hebben. Bovendien wilde ik de door mij geliefde schoenen in al hun kleurenpracht kunnen tonen.
De mensenmassa's weken traag uiteen, totdat er aan de horizon een grijs gebouw zichtbaar werd.
[vervolg...]