Tigerturtle

's Nachts word ik wakker door een knisperend geluid. Sinds kater Tijger heb ik geen muizen meer. Het geluid stopt. En dan begint het weer. Gefrustreerd verlaat ik het bed.

In de woonkamer zit Tijger, die me meewarig aanmiauwt. Om hem heen niet de gebruikelijke bladeren. In de herfst brengt hij kadootjes voor me mee, en omdat hij (op een sporadisch moment na) niet slim genoeg is om muisjes te vangen, presenteert hij regelmatig boomafval om mij ervan te overtuigen hem een snoepje te geven. Bladeren rennen minder hard weg.

Nu zit hij verwikkeld in een plastic tas.

Eenieder kent de foto van een schildpad, wiens schild is verminkt door het plastic dat een sixpack bij elkaar houdt. Een sixpack bier, niet buikspieren. De foto is een schrijnende visualisatie van de zooi die wij van de planeet maken.

Tijger was met zijn kop en voorpoten door het hengsel van zo'n witte, net niet doorzichtige, plastic tas gegaan. Waarschijnlijk om de tas te vangen. Een deel van de plastic tas had hij weten kapot te scheuren, zodat het leek alsof hij een jurkje aan had, zoals het verklede hondje in het kinderwagentje van een kleuter.

Ondanks dat mijn humeur niet opperbest was door de nachtelijke wake, lachte ik hardop. Daarna stapte ik op Tijger af, die door zijn natuurlijke reflex bewoog. Hierop knisperde het plastic, schrok hij, en rende een stukje weg, waarop het plastic harder knisperde, en er een kettingreactie in gang werd gezet die hem van de trap afjoeg.

Dus achtervolgde ik midden in de nacht een plastic kat door het hele huis, totdat ik hem eindelijk te pakken kreeg. Het is makkelijker om een boomblad te vangen.

Van slapen kwam niet veel meer.