Nadat een klein vrouwtje mij haar nog kleinere handje liet schudden, stapten we het grijze gebouw binnen. Ik moest bukken om de deurpost niet een vroegtijdig einde aan mijn schoenenqueeste te laten maken.
Terwijl ik het blauwe paar onhandig uit mijn rugtas trok, moest er arrack gedronken worden. Het smaakte alsof er met stengels suikerriet op mijn tong werd gehengst, maar na een een stuk of tien eenheden verbeterde de ervaring.
Of ik mijn laatste paar schoenen, die ergens in de fabriek ronddoolden, nog terug zou zien wist ik niet, totdat een vrolijk kind het kantoortje betrad. In zijn ene hand mijn laatste paar, in het andere een gloednieuw stel!
Het allerlaatste paar ter wereld, werd mij in correct Ingels verteld. Mijn dank liet zich niet uitdrukken in glazen arrack.
Nu ben ik weer thuis in het saaie Nederland. De schoenen staan uitgestald op de schoorsteenmantel. Al weken vraag ik mij af: ga ik ze dragen?